Wystrój świątyni – zasady, ograniczenia i inspiracje

Wystrój świątyni

Dekoracja świątyni jest ważną częścią przygotowań do ślubu. Nie ulega wątpliwości, że w związku z charakterem tego miejsca, dekoracje powinny być przygotowane z wyczuciem, bez zbędnego przepychu i w eleganckim tonie.

Skromne dekoracje charakteryzujące się prostotą sprawdzą się w każdej świątyni. Kościoły powstawały w różnych okresach historycznych – różnią się znacząco od siebie, pod względem dominujących kolorów, wielkości, oświetlenia i wystroju. Najstarsze polskie kościoły powstały w średniowieczu i reprezentują styl romański lub gotycki.

Dostosuj wystrój do stylu architektonicznego

Romańskie kościoły charakteryzują się prostotą i taki charakter powinny zachować po wykonaniu dekoracji. Misternie zdobione dekoracje, mnogość barw i duża ilość akcesoriów nawiązujących do ślubnej ceremonii zupełnie do niego nie pasują. Biały kobierzec, proste świeczniki, białe kwiaty sprawdzą się natomiast doskonale. Ten sam zestaw sprawdza się również w kościołach z XX wieku reprezentujących nowoczesny styl budownictwa sakralnego. One również reprezentują minimalizm.

Zupełnie inaczej jest w przypadku kościołów gotyckich, renesansowych i barokowych. Gotyckie budowle sakralne charakteryzują się strzelistością, wysokimi oknami zdobionymi witrażami, dużymi ołtarzami i często także ołtarzami pobocznymi. Wystrój świątyni gotyckiej jest bogatszy zarówno pod względem detali, jak i kolorystyki w porównaniu z romańskimi i współczesnymi kościołami. Można zatem pozwolić sobie na bardziej zdobne dekoracje, ale nie może ich być zbyt dużo, a przy tym ich kolorystyka powinna pasować do kolorystyki wnętrza świątyni.

Tę samą zasadę stosuje się w odniesieniu do renesansowych i barokowych świątyń. Te ostatnie są prawdopodobnie najtrudniejsze do udekorowania. W baroku wznoszono świątynie, których wnętrza były bardzo ozdobne, wręcz charakteryzujące się przepychem. Rzeźby aniołków, obszerne ołtarze i ambony zdobione wzorami i obrazami już tworzą dekorację. Do tego, w barokowych wnętrzach panuje czerń, czerwień i złoto – najlepiej łączy się z nimi kremowa biel. Inne pastelowe barwy raczej odpadają. Kościoły z XVIII w. (klasycyzm) i XIX w. (neogotyk, neoklasycyzm) nawiązują raczej do prostoty. Dominują w nich biel i pastelowe barwy, a wnętrza nie są tak strojne jak w przypadku baroku.

Wystrój świątyni

Elementy dekoracji kościoła

Podstawowym elementem dekoracji kościoła są kwiaty, które doskonale sprawdzą się w mniejszej świątyni, gdzie duże dekoracje wyglądałyby przytłaczająco. Drugim istotnym elementem wystroju świątyni są tkaniny ułożone w formie draperii lub lambrekinu. Częstym motywem wykorzystywanym w dekoracji świątyń jest ślubny kobierzec w formie białego dywanu z gładkiej tkaniny. Alternatywą jest dywan z płatków róż, jednak taka dekoracja będzie dopuszczalna tylko wtedy, kiedy będzie to ostatnia ceremonia w danym dniu – chyba że znajdzie się osoba, która szybko je uprzątnie.

Miejsce pary młodej

W wielu aranżacjach najbardziej zdobne są klęczniki dla pary młodej usytuowane przy ołtarzu. Można wykorzystać klęczniki dostępne w świątyni, albo wypożyczyć inne. Szczególnym zainteresowaniem cieszą się klęczniki w stylu włoskim  złożone z szerokiego siedziska, klęcznika z miękką podkładką na kolana i łokcie. Ich charakterystyczną cechą są aksamitne wykończenie zdobione sznurami, chwostami i perełkami. Te ostatnie mogą być jednak niemile widziane przez co niektóre panny młode – według pewnego przesądu, perły są symbolem łez. Klęczniki w stylu włoskim nie pasują jednak do prostych wnętrz sakralnych. Jeżeli organizujesz ślub w romańskim lub nowoczesnym stylu lepszym rozwiązaniem będzie zastosowanie pokrowców na klęczniki lub krzesła (np. w kolorze écru, białym).

Wystrój świątyni

Współpraca z firmą dekoratorską

Zazwyczaj ślubną aranżację świątyni para młoda zleca profesjonalnej firmie, która ma wypracowane schematy i zna zasady wystroju świątyni. W każdym wypadku warto przed wykonaniem aranżacji skonsultować się z księdzem proboszczem, celem zatwierdzenia projektu dekoracji. Tolerancja duchownych odnośnie do ślubnych dekoracji jest zróżnicowana. Lepiej wcześniej uzgodnić wygląd kościoła w dniu ślubu, niż później na ostatnią chwilę zmieniać koncepcję celem dostosowania do wymogów księdza proboszcza.

Nie każda dekoracja będzie odpowiednia

Niezwykle istotne jest również to, aby wybierać tylko takie dekoracje, które będą mogły zostać łatwo usunięte, bez zniszczenia elementów wystroju kościoła, np. ławek, klęczników. Materiały niskiej jakości wykorzystywane do wykonywani dekoracji mogą do tego doprowadzić, co w przypadku zabytkowych kościołów może narazić parę młodą na duże koszty. Do ławek, krzeseł i klęczników nie powinno się przymocowywać dekoracji przy użyciu pinezek i gwoździ, ponieważ uszkadzają je. Niedopuszczalne jest też ustawianie niezabezpieczonych świec, z których wosk będzie się lał na posadzkę. Na tego typu dekoracje  duchowni raczej nie wyrażą zgody.

Sztuczne kwiaty i imitacje świec nie prezentują się najlepiej i w przypadku wystroju kościoła lepiej ich unikać. Podobnie niedopuszczalne są dekoracje niezwiązane z sakralną przestrzenią, np. balony. Dekoracje nie powinny zasłaniać ołtarza – kwiaty można stawiać po bokach.

Adwent i Wielki Post

Sezon ślubny trwa od maja do września, niemniej niektóre pary decydują się na ślub w okresie Adwentu i Wielkiego Postu. W tych okresach dekoracje powinny być szczególnie umiarkowane. W okresie Wielkiego Postu ołtarz nie powinien być zdobiony kwiatami – wyjątkiem jest czwarta niedziela Wielkiego Postu.

Planując wystrój świątyni warto współpracować z firmą dekoratorską dysponującą gotowymi,  sprawdzonymi rozwiązaniami oraz poświęcić chwilę na uzgodnienie aranżacji z księdzem proboszczem. Aranżacja podkreślająca uroczystość ślubnej ceremonii powinna charakteryzować się raczej prostotą, niż przepychem. Dekoracje najczęściej są wykonywane ze świeżych kwiatów, świec umieszczonych w lampionach i tkanin w różnych odcieniach bieli. Proste i eleganckie rozwiązania sprawdzają się najlepiej, ponieważ łatwo dostosować je do różnych stylów architektonicznych – od romańskiego po współczesny.